- za gwar i barwy miejskich targowisk o poranku
- za wielki dzwon Mingun (podobno największy na świecie)
- za klasztory rzeźbione w tekowym drewnie
- za mnichów chętnych poświęcić swój czas na rozmowy
- za teatr marionetek
- za widoki ze wzgórza Sagaing
- za niedokończoną, choć nadal imponującą Mingun Paya
- za misterne wstążkowe kształty pagody Mya Thein Tan w mingun
- za owoce kupowane na ulicznym targu
- za drinki z parasolką wypijane podczas zachodu słońca nad brzegiem rzeki Irrawaddy
- za oszałamiające zachody słońca nad mostem U Beina
- za dziesiątki złotych posągów Buddy w świątyni Unin Thounzeh w sagaing
- za piaszczyste drogi i ukryte świątynie Inwy
- za jazdę motorem po klimatycznych ulicach mandalay
- za popołudniową ciszę w Mingun
Foto: Za co lubię Mandalay (i okolice)
Podziel się tym ze znajomymi!
O autorze: Ania Błażejewska
Fotografka i podróżniczka. Od wielu lat eksploruje Azję, a kilka lat temu swój nowy dom znalazła na indonezyjskiej wyspie Bali.
Lubi życie z domieszką adrenaliny, śnieg i świeże sushi.
Uwielbia swoje trzy balijskie psy.
Nie lubi: nudy, braku szczerości i pomidorowej z ryżem.
Na co dzień zajmuje się między innymi organizacją wyjazdów do Indonezji. I nie tylko tam.
Podobne wpisy
